Πώς θα πρέπει η Γερμανία και η Γαλλία ως οι δύο μεγαλύτερες οικονομίες της Ευρωζώνης να ανταποκριθούν στις εντεινόμενες προκλήσεις της οικονομίας; Ο Ντάνιελ Γκρος από το Κέντρο Μελετών Ευρωπαϊκής Πολιτικής εξηγεί και αναλύει τα νέα οικονομικά δεδομένα ενόψει και της νέας Κομισιόν.

«Στη Γερμανία η ζήτηση πρέπει να ενισχυθεί και στη Γαλλία θα πρέπει να γίνει το ίδιο με την παραγωγικότητα, την προσφορά. Δυστυχώς, υπάρχει μεγάλη πολιτική αντίσταση στη Γαλλία ενάντια στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και στη Γερμανία το κράτος δεν θέλει να ξοδέψει άλλο. Παρόλα αυτά, ο καταναλωτής επίσης δεν ξοδεύει άλλο και το γεγονός ότι οι εταιρείες δεν επενδύουν φυσικά παραλύει όλη την εθνική οικονομία».

ΑΠό το 2007 η αναλογία του ιταλικό δημοσίου χρέους προς το ΑΕΠ έχει αυξηθεί και το 2014 αναμένεται να αγγίξει το 137,5% σύμφωνα με τον Οργανισμό για τη Συνεργασία και Ανάπτυξη.

«Αυτή τη στιγμή δεν αποτελεί μεγάλο πρόβλημα, γιατί τα επιτόκια είναι πολύ χαμηλά αλλά η ιταλική κυβέρνηση ξέρει πολύ καλά ότι πρέπει να προσέχει. Επομένως, πάλι, το έλλειμμα στην Ιταλία είναι πολύ χαμηλότερο σε σχέση με τη Γαλλία και δεν προβλέπεται να ανέβει. Η κυβέρνηση σκοπεύει μόνο να ξοδέψει από τη μία πλευρά ό,τι έχει εξοικονομήσει χάρη στα χαμηλά επιτόκια από την άλλη πλευρά».

Και ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ έρχεται με μία φιλόδοξη πρόταση για ένα πακέτο επενδύσεων της τάξης των 300 δισ. ευρώ. Μπορεί τελικά αυτό να προχωρήσει;

«Σχεδόν είκοσι χρόνια πριν είχαμε μία παρόμοια κατάσταση: Είχαμε ύφεση και παρουσιάστηκε τότε ένα πακέτο κινήτρων συγκρίσιμο σε μέγεθος με αυτό των 300 δισ. ευρώ που προβλήθηκε πολιτικά ως μεγάλο project. Και στο τέλος υπήρχε μόνο το σχέδιο βελτίωσης των διευρωπαϊκών δικτύων και ο όγκος των επενδύσεων μεταφέρθηκε σε βάθος εικοσαετίας. Επομένως δεν είχε την κυκλική επίδραση που αναμενόταν και πιστεύω θα συμβεί το ίδιο και τώρα».