Το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής που έγραψε ο Μπετόβεν στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ήταν εσωστρεφές και ΄΄αγωνιώδες΄΄. Η προφανής εξαίρεση από τον κανόνα αυτό είναι η Ενάτη Συμφωνία, ένα έργο που οραματίζεται ένα ουτοπικό μέλλον οικουμενικής αδελφοσύνης, και απευθύνεται σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αυτός είναι και ο λόγος που επικράτησε, η Ενάτη Συμφωνία, να ακούγεται σε σημαντικές ιστορικές επετείους η γεγονότα, τα οποία έχουν και κάποιο ''ηρωικό'' χαρακτήρα, όπως ήταν για παράδειγμα, η πτώση του Βερολίνου το 1989.
Η πιο εντυπωσιακή καινοτομία που εισήγαγε ο Μπετόβεν στην Ενάτη Συμφωνία, ήταν η χρήση χορωδίας και τεσσάρων σολίστ στο τελευταίο μέρος.

Την ιδέα να μελοποιήσει την ''ΩΔΗ ΣΤΗ ΧΑΡΑ'' του Φρήντριχ Σίλερ , την είχε από το 1792, χρειάστηκε όμως να περάσουν αρκετά χρόνια, ώστε το 1823-1824 να αποφασίσει να την εντάξει σε μία συμφωνία. Επιπλέον, προς κατάπληξη του συντηρητικού κοινού της Βιέννης, οδήγησε την κλιμάκωση της συμφωνίας στο τέταρτο μέρος. Μέχρι τότε, οι συμφωνίες γράφονταν με γνώμονα την αντίθεση μεταξύ των διαδοχικών μερών, με το τελευταίο από αυτά να είναι γρήγορο και ελαφρύ. Στην Ενάτη Συμφωνία όμως, όλα τα μέρη οδηγούν στην κορύφωση του τέταρτου μέρους, όπου ορχήστρα, χορωδία, και σολίστες, τραγουδούν την ''Ωδή'' του Φρήντριχ Σίλερ.
Το 1972, η Ωδή στη Χαρά του Μπετόβεν έγινε ο ύμνος του Συμβουλίου της Ευρώπης, και το 1985 αναγνωρίστηκε από τους ηγέτες της ΕΕ ως ο ύμνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Χωρίς στίχους, και με την παγκόσμια γλώσσα της μουσικής, αυτός ο ύμνος εκφράζει τα ευρωπαϊκά ιδανικά της ελευθερίας, της ειρήνης και της αλληλεγγύης.
Ο ύμνος της ΕΕ δεν προορίζεται να αντικαταστήσει τους εθνικούς ύμνους, αλλά να εξυμνήσει τις κοινές αξίες των κρατών μελών της ΕΕ.
Ο ύμνος δεν συμβολίζει απλώς την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και την Ευρώπη γενικότερα. Το ποίημα "Ωδή στη Χαρά" εκφράζει την ιδεαλιστική άποψη του Σίλερ για συναδέλφωση όλων των λαών, την οποία συμμεριζόταν ο Μπετόβεν.

Εξετάζοντας εκτενέστατα τις παραπάνω χρήσεις ο Αργεντινός μουσικολόγος Έστεμπαν Μπουχ στο έργο του "Μπετόβεν: "Η 9η Συμφωνία" - Μια πολιτική ιστορία" αναρωτιέται σύμφωνα με το στίχο του Σίλερ αν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να γίνουν αδέλφια, καταλήγοντας στη διαπίστωση: "είτε η μουσική γλώσσα δεν έχει ηθική, είτε εκφράζει μια ηθική που συμπεριλαμβάνει τους τυράννους"!

Ας ακούσουμε το τελευταίο μέρος της ενάτης συμφωνίας, Ωδή στη Χαρά, (IV. Presto Allegro assai Rezitativo ) σε ποίηση Φρήντριχ Σίλερ.

HERBERT VON KARAJAN, Conductor
FRANZ GRUNDHEBER, Baritone (vocal)
LELLA CUBERLI, Soprano
HELMUTH FROSCHAUER, Chorus Master
VINSON COLE, Tenor
HELGA MULLER MOLINARI, Alto (vocal)
WEINER SINGVEREIN, Chorus
BERLIN PHILHARMONIC ORCHESTRA


ΑΠΟΠΟΙΗΣΗ: ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΝΉΚΕΙ TO ΠΑΡΟΝ ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ TO ΒΙΝΤΕΟ ΔΕΝ ΦΤΙΑΧΤΗΚΕ ΜΕ ΣΚΟΠΟ TO ΚΕΡΔΟΣ. ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ TO ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΩ ΝΑ ΕΠΩΦΕΛΗΘΩ ΑΠΟ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ.

Copyright Disclaimer under Section 107 of the Copyright Act 1976, allowance is made for "fair use" for purposes such as criticism, comment, news reporting, teaching, scholarship, and research. Fair use is a use permitted by copyright statute that might otherwise be infringing. Non-profit, educational or personal use tips the balance in favor of fair use. I do not own the rights of the music. All audio and visual parts are the sole property of their respective owners.
This video is purely for entertainment and recreational purposes. No Copyright infringement intended! All rights go to its rightful owners.