آفتاب بهاری بر شهر لیورپول می تابد ولی سایه ای از نگرانی بالای سر ویلیام است. آیا امشب سر کار می رود؟

ویلیام از وضعیت ناروشن قراردادهای صفر ساعت با ما صحبت می کند. او در یک کارخانه بیسکویت سازی کار می کند. ممکن است هفت ساعت درهفته کار کند، شاید هم بیست ساعت یا اصلاً کار نکند. سالهاست که او از طریق آژانس کاریابی مشاغل موقت به این کارخانه معرفی شده اما اکنون دیگر امیدی ندارد که تمام وقت شود.

ویلیام، نام واقعی او نیست، می ترسد اگر هویتش شناخته شود کارش را از دست بدهد. یک دختر کوچک دارد ولی ساعات کاریش برای پرداخت هزینه فرزند و خرید سیگار کافی نیست پس باید سیگار را ترک کند. ویلیام هر روز از طریق پیامک های آژانس از برنامه کاری اش خبردار می شود.

وی در پاسخ به این سؤال که اگر مریض شود چه می شود، می گوید: “اگر مریض شوید پولی نمی گیرید. کار کنید پول می گیرید، نکنید نمی گیرید. به همین سادگی! وقتی دخترم بدنیا آمد تقاضای مرخصی ویژه کردم، چیزی که حقش را داشتم، از آژانس سؤال کردم، بعد دوهفته مرخصی گرفتم ولی وقتی به بانک مراجعه کردم پولی به حسابم نریخته بودند. آژانس گفت حق مرخصی نداشتم، چون س