arsız bir çocuk nöbeti benimki
ağlamaya serilirim baharla birlikte
içime hapsolur asude düşlerim
ruhun aklındaki vadi
kuşluk bir vakti kapatır perdelerini yüzüme
boğazımda düğümlenir kelimeler
yutkunmak ne mümkün
sesleri kesilir sözcüklerin
ölür şiir dudaklarından uzak
bir SARI GELiN ağlar
uyku aralığından serpen sesin
ince bir yorgan olur üstüne
yüreği ören olalı ne çok üşür SARI GELiN..!

nede güzel geçer rüzgarı gözlerimden
avucumda sıcak bir sohbet kaynarken
bir nefes daha çekerim içime
suretin dumanlı göğünden SARI GELiN..!