جیمز نچوی، یکی از مهم ترین عکاسان خبری جنگ است که در طول چهار دهه گذشته تصاویر تاثیرگذاری از جنگ ها، بلایای طبیعی و بحرانهای بشری ارائه کرده. او الگوی چندین نسل از عکاسان خبری بوده و هست.

در جوانی زمانی که عکس های خبرنگارانی همچون «دان مک کالین» از جنگ ویتنام را دید، تصمیم گرفت تا عکاس جنگ باشد. او مشاهده کرد که تاثیر عمیق آن عکس ها باعث برانگیختن احساسات ضد جنگ در مردم شد. آقای نچوی در تمام سالهای فعالیت و با اینکه تمام زندگی کاری اش را در میدان جنگ سپری کرده، خود را یک فعال ضد جنگ می داند و معتقد است که عکس ها قدرت توقف جنگ را دارند.

لوئیس کاربالو، خبرنگار یورونیوز با آقای نچوی که به تازگی موفق به دریافت جایزه بنیاد شاهزاده آستوریاس در زمینه ارتباطات و علوم انسانی شده، گفتگو کرده است:

یورونیوز: خوش آمدید و تبریک می گم برای دریافت جایزه آستوریاس.اولین سوال من این است که علت انتخاب شغل عکاسی از جنگ برای شما چه بوده است؟ دان مک کالین عکاس بریتانیایی می گوید تنها وقتی می توانی برای طولانی مدت عکاس جنگ بمانید که هدف داشته باشید. هدف شما چه بوده است؟

جیمز نچوی: «مردم باید بدانند که در دنیا چه می گذرد. وقتی جنگی در کار باشد خطر نه تنها در کمین مردم درگیر بلکه برای تمام جهان خواهد بود. عکاس می تواند پشت دیوار سیاستی را نشان دهد که دور تا دور جنگ را فرا گرفته است. سیاستی که جنگ را برای افراد درگیر در آن توجیه می کند. اما عکاسان حاضر در جنگ می توانند آنچه بر سر تک تک مردم می آید را نظاره کنند و آثار و عواقب جنگ را نشان دهند و تصمیم گیرندگان و سیاست مداران را مجبور به پاسخگویی کنند. این ارمغان افکار عمومی در جهت تغییر اوضاع است.»

یورونیوز: فکر میکنید که عکس می تواند پادزهری برای جنگ باشد؟

جیمز نچوی: «بله. عکسی که چهره واقعی جنگ را نشان می دهد تصویر مخالفت با جنگ است. تجربه به من نشان داده که دیدن آنچه جنگ بر سر مردم و جامعه می آورد تبلیغ برای جنگ را سخت می کند. بنابراین فکر می کنم که عکاسی که چهره واقعی جنگ را به نمایش می گذارد واسطه ای است برای مبارزه استفاده از جنگ بعنوان ابزار سیاست. به نظر من خیلی چیزها در زندگی ارزش جنگیدن را دارند و مردم باید از خود دفاع کنند. اما باید بدانیم که عاقبت و اثرات جنگ بر وضعیت بشر چیست. باید در مورد همه این موضوعات پیش از درگیر کردن مردم در جنگ اندیشید.»

یورونیوز: شما تا کنون ده ها جنگ را به عکس های خود پوشش داده اید. کدامیک از آنها بر شما تاثیر بیشتری گذاشته است؟

جیمز نچوی: «در شرایطی که انسان ها رنج می برند و قربانی می شوند خیلی سخت است که بگویی کدامیک (از جنگ ها) مهمتر از دیگری است. همه آنها بطور یکسان مهم بودند. اما می توانم بگویم که نسل کشی در روآندا به قدری شدید و غیرمعمول بود که نمی توانستم بفهمم چگونه در مدت سه ماه ۸۰۰ هزار تا یک میلیون نفر توسط هموطنان خود و با ابزارآلات کشاورزی بعنوان سلاح کشته شدند. آن لحظه ای که فردی قمه یا چاقویی بزرگ را زیر گلوی یک انسان بی گناه می گذارد، چه چیزی او را به سمت کشیدن چاقو به روی همسایه اش می راند؟ این چیزی بود که نمی توانستم بفهمم.»

یورونیوز: بیشتر آثار شما سیاه و سفید بوده اند. قصد شما تصویر واقعیت است و واقعیت رنگی است. علت انتخاب عکس سیاه و سفید برای شما چه بوده است؟

جیمز نچوی: «درست است. سیاه و سفید واقعی نیست و انتزاعی است. اما عصاره آنچه رخ داده را بیرون می کشد و نشان می دهد. رنگ به خودی خود عنصری قوی است و در شکل بصری با آنچه در عکس روای