اشک از چشمان ایرانیانی که روز یکشنبه در فرودگاه بین المللی لس آنجلس دریافتند خانواده هایشان پس از سفری طولانی اجازه ورود به خاک آمریکا ندارند، جاری شد. بسیاری از ایرانی ها با ناباوری به اولین آثار آغاز ریاست جمهوری دونالد ترامپ بر زندگی خویشاوندانشان می اندیشیدند.

حسین خوشبختی، یکی از این شهروندان ایرانی- آمریکایی است که در انتظار دیدار برادرش بود. به برادر او که دارنده گرین کارت است گفته بودند اخراج خواهد شد.

حسین می گوید: «نمی دانم چه کار باید انجام دهم. ما از ایران به این کشور فرار کردیم زیرا در ایران چنین رفتارهایی داشتند و اکنون در اینجا همان رفتارها را می بینیم. من از حدود ۱۵-۲۰ سال پیش شهروند آمریکا هستم و برادر من هم هیچ کار خطایی در هیچ جای دنیا انجام نداده است. من هم هیچ کار اشتباهی انجام نداده ام.»

نیما عنایتی، دانشجوی ایرانی رشته مهندسی زیستی مقطع دکتری در دانشگاه پلی تکنیک میلان است.
فرمان ممنوعیت ورود به آمریکا باعث شد برنامه مطالعاتی ۶ ماهه او در دانشگاه استنفورد که در چهارچوب برنامه تبادل دانشجو انجام می شد، لغو شود. در فرودگاه مالپنسای ایتالیا به دلیل ملیت ایرانیش، از سوار شدن او به هواپیما به مقصد کالیفرنیا جلوگیری شده است.

نیما می گوید: «سفر دیگری هم وجود دارد که درباره آن خیلی نگرانم. زیرا ما از سوی یکی از بزرگترین شرکتهای جراحی رباتیک که در کالیفرنیاست، یک کمک مالی دریافت کردیم. اگر وضعیت تغییر نکند نمی توانم درخواست ویزا کنم تا به آنجا بروم و پروژه مان را معرفی کنم. این موضوع دستکم از لحاظ شخصی برای من ناامیدی بزرگی محسوب می شود.»

فرمان ممنوعیت ورود به آمریکا بویژه جامعه علمی و دانشگاهی را بسیار تحت تاثیر قرار داده است. مانا، یک دانشجوی ایرانی مقطع دکتری در موسسه «هسو پلاتنه» در آلمان است. مانا ویزای سفر به آمریکا داشت و بلیط سفر در ماه فوریه را نیز تهیه کرده بود.

او می گوید: «نزدیک یکماه است که برای این سفر برنامه ریزی کردیم. اینکه به شهر پالوآلتو در کالیفرنیا برویم. البته که بسیار ناراحتم. نمی توانم برای ادامه تحقیقات همراه دوستانم در این موسسه به این سفر بروم. نمی توانم به تیمم بپیوندم و نمی توانم درباره موضوع مطالعاتی ام به تحقیق در دانشگاه استنفورد بپردازم.»

سوسن لولاور، یک آهنگساز ایرانی- بریتانیایی است که سال گذشته توانسته بود بورس تحصیلی را از دانشگاه کارنگی ملون آمریکا دریافت کند. او به عنوان یک هنرمند می تواند از فرصت یک تقدیر ویژه استفاده کرده و به پیتسبورگ برود تا برای اولین بار در ماه آوریل، اپرایش را به اجرا بگذارد اما او اکنون تردید دارد.

سوسن می گوید: «از یک سو بسیار عالی خواهد بود که به آنجا بروم و اجرای اپرایم را ببینم. زیرا افراد بسیاری برای عملی شدن این پروژه کار کرده اند و من نمی خواهم آنها را متوقف کنم و از سوی دیگر واقعا تقدیر ویژه نمی خواهم. در چنین وضعیتی همبستگی بسیار مهم است.»