Dünyanın dışına atılmış bir adımdın sen
Ömrümüzse karşılıksız sorulardı, hepsi bu
Şu Samanyolu,hani avuçlarından dökülen kum taneleri var ya,
onlardan birindeyim
Yeni bir yolculuğa çıkıyorum kar yağıyor
Bir aşk tipiye tutuluyor daha ilk dönemeçte

Çocuksun sen sesindeki tipiye tutulduğum

Dönüşen ve suya dönüşen sorular soruyorsun
Sesin bir çağlayan olup dolduruyor uçurumlarımı
Kötü bir anlatıcıyım oysa ben
Ve ne zaman birisi adres sorsa önce silaha davranıyorum
Kekemeyim en az kasabalı aşklar kadar mahçup
Ve üzgün kentler arıyorum ayrılıklar için

Bir yanlışlığım bu dünyada en az senin kadar
Ve sen kendi küllerini savuruyorsun dağa taşa
Bir daha doğmamak için doğmak diyorsun

Ölümlülerin işi
Bir de mutlu olanların
Onların hep bir öyküsü olur ve yaşarlar
bırakıp gidemezler alıştıkları ne varsa
Çocuksun sen her ayrılıkta imlası bozulan

Susan bir çocuktan daha büyük bir tehdit ne olabilir,
Sorumun karşılığını bilmiyor kimse
Kötü bir anlatıcıyım oysa ben
Ve ne zaman bir kaza olsa adı aşk oluyor artık
Aşksa dünyanın çoktan unuttuğu bir tansık
seni bekliyorum orda, o kirlenen ütopyada

Kirpiklerime düşüyorsun bir çiy damlası olarak
Yumuyorum gözlerimi gözkapaklarımın içindesin
Sonsuz bir uykuya dalıyorum sonra
Ve sen hiç büyümüyorsun artık
İyi ki büyümüyorsun adınla başlıyorum her şiire
Ve her mısrada esirgeyensin bağışlayansın, biad ediyorum.

Çocuksun sen ve bu dünya sana göre değil