Στο θέμα με το πρόσθετο δίωρο των καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης και την απεργία στις Πανελλήνιες εξετάσεις εξελίσσεται μία τελείως ρηχή αντιπαράθεση. Τα αδιέξοδα του εκπαιδευτικού μας συστήματος δεν λύνονται ούτε με απεργίες ούτε με επιστρατεύσεις. Και κάποιοι, αντί να σηκώσουν μανίκια για το κύριο πρόβλημα της Παιδείας μας, βάζουν τα παιδιά μας για σάκο του μποξ. Την πληρώνουν τα παιδιά μας φέτος με την αγωνία αν, πώς και πότε θα γίνουν εξετάσεις και την πληρώνουν και κάθε χρόνο συμμετέχοντας σε ένα τελείως ανόητο εξεταστικό σύστημα.
Αυτό είναι το θέμα μας σήμερα. Θα μιλήσουμε για το άμεσο πρόβλημα, θα πούμε δυό λόγια για εισαγωγή στο ευρύτερο πρόβλημα, το πρόβλημα της Παιδείας, και θα καταλήξουμε σε πρόταση δημιουργικής εξόδου από την στείρα αντιπαράθεση. Αρκετά με τα τσαμπουκαλίκια.
Θα μιλήσω ως γονιός, ψαγμένος γονιός θα έλεγα, και περιμένω από εσένα φίλη και φίλε να ασχοληθείς με το τι ακριβώς στοιχειοθετώ. Δεν είμαι εγώ το θέμα.
Πιστεύω ότι κάθε πρόβλημα έχει λύση. Αν δεν υπάρχει λύση, είναι άλλο το πρόβλημα. Και για να βρούμε ποιο είναι ακριβώς το πρόβλημα χρειάζεται να βάλουμε προτεραιότητες. Προτεραιότητα είναι η Παιδεία, τα παιδιά μας, το μέλλον μας. Μετά είναι όλα τα άλλα : τα οικονομικά, τα διοικητικά, τα εργασιακά. Οι επιδείξεις πυγμής. Η πολιτική. Η τρόϊκα.
Το σχόλιό μου για την ενέργεια του Αντώνη Σαμαρά να διατάξει επιστράτευση είναι ένα ποίημα του Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ : "Η αδέξια δύναμη σπάζει το κλειδί και χρησιμοποιεί το σκεπάρνι".
Και είμαι περίεργος αν θα είχε το θάρρος να πάει στον τάφο της προγιαγιάς του Πηνελόπης Δέλτα, μίας φωτισμένης δασκάλας, και να της εξηγήσει τι ακριβώς έννοια έχει το «επιστρατευμένος δάσκαλος».